Aylarca hazırlıklar yapılıyor; Süslü süslü kıyafetler, en iyi markalar , oda konsepti, hastahane seçimi falan derken büyük gün geliyor, canımızı, bebeğimizi elimize alıyoruz... İlk başta herşey çok güzel, olağanüstü yaşanıyor ama ya bebekle eve girme anı ve sonrası.. ya hazırlıksız olduğumuz konular???
2 gün hastahane de hemşire ve doktorlar ile yaşadığımız konfor sonrası eve adım atma
İşte macera esas şimdi başlıyor....
Eve girer girmez bebeğimi nereye nasıl yatırsam?Beşik mi, yatağı mı? Acaba yerinden memnun mu? Odanın sıcaklığı iyi mi? Kıyafeti rahat mı? Kaç kat giydirmem gerekiyor? Banyosu nasıl olacak? Göbeğini nasıl koruyacağım?
Ya ben? Dikişlerim var, nasıl banyo yapacağım? Kilom aynen yerinde emzirmem gerekiyor ama kazaklarım, blüzlerim hep önü kapalı:( Çok şişkoyum, misafirlerde gelmeye başladı...
Hoş Geldin Lohusa sendromu (annelik hüznü)....
Dedikleri kadar varmış, ilk 40 gün gerçekten zor geçiyor.Bebeğin hayata , bizlerin bebekli hayata alışması çok çabuk olmuyor.
Ben hastahane sonrası eve misafirle giren ve her gün misafir ağırlayan bir lohusa dönemi geçirdim.Bu arada anneme yakın olsun diye taşındığım yeni evde de ilk kışı geçirdim, bazı sorunlarım oldu.Çok yakın bir arkadaşım bebeğini kaybetti.Çok yoğun bir iş hayatı sonrası evde oturmak, normalde temizlik günleri evden kaçarken artık sürekli yardımcı bayan ile dipdibe oturmak falan derken anlayacağınız kolay olmadı...Sürekli kafamda sorunlar yarattım, 10 sene sonrası için kaygılandım...
Ama sonraları kızım büyüdükçe kendimizi yağmur-kar demeden sokağa attık, vakit geçirmekten hoşlandığım kişiler ile bir araya geldim.Eşim de sağ olsun yemek, sinema... sokağa çıkardı.Kesinlikle aile, eş ve arkadaş desteği çok önemli.Özellikle de anne desteği...çünkü bir o anlar halimizden.Ne demişler ağlarsa anam ağlar:)
Ama Beliz'ime herşey değer, ne mutlu ki bana bu dönemde minik prensesim beni hiç üzmedi...
Özetle; Sizde de bunları yaşıyorsanız üzülmeyin yalnız değilsiniz:)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder