Kendimi bildim bileli hep doğum izninin hayalini kurardım...Hamilelik süreci, bebeğimi elime aldığım an,işten uzaklaşma....
Bir ayı hamileliğimin son ayı olmak üzere 5 aydır evdeydim. Önceki yazılarımda lohusa sendromumu yazmıştım evet ama bir gerçekte var ki çalışan anne olarak hayatımızda sadece 24 saat dip dibe yaşadığımız tek dönem doğum izni...
Benim de 4 aydır kızım ile geçirdiğim bu dönem maalesef sona erdi....İşe başladım..Kuzumu evde bıraktım :(
Anladım ki ben çalışmak için doğmuşum, yoğun olmak, sürekli koşturmak benim için önemli, bu yüzden izin sürecimi uzatmadım ama pazar akşamından beri hayatım çok farklı..
İşe hazırlık yapmaya başladığım an itibarıyla Belizimin yüzüne bakarken suçluluk duyuyorum...Hele pazartesi sabahı...Ayrılırken çok ağladım...
İşe geldiğimde ise her şey çok anlamsız gözüktü, sanki ziyarete gelmiştim ve bir süre sonra eve dönecektim.
Akşam eve geldiğimde ise Beliz 1-2 dk yüzüme bakmadı ama sonra gülücükler atarak kendimi iyi hissetmemi sağladı, sağ olsun kızım benim:)
Her ne kadar bakıcı ablamızın yanında annemde olsa, ortak bir ajanda/defter hazırladım ki hepimiz oraya gün içi faaliyetlerimizi yazalım, böylelikle Beliz'in tüm gelişimini ve rutinini takip edeceğiz diye umuyorum.
Ajanda; uyanma saati, beslenme saatleri, uyuma saatleri, aktivite ve oyunlar gibi başlıkları içeriyor.
Bir de tabii ek gıdaya gecene kadar sürecek olan anne sütü sağma işlemi !!! iş yerinde bu işi layığı ile yapmak gerçekten kolay olmuyor:(
Biliyorum hayat her geçen gün zorlaşacak ve ben çok planlı olmalıyım, bunu da başarmam gerekiyor.
Diğer arkadaşlarım nasıl yapıyorsa ben de yapacağım diyorum hep kendi kendime.Yeter ki kızım sağlıklı olsun....
Seni çok seviyorum Beliz'im...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder